سرودهای بی‌‌نام و نشان + صوت
راه‌نوا – پیش از انقلاب شکوهمند ایران و در سال‌های اولیه، آثاری در حوزه موسیقی پدید آمدند که خصوصیات انقلابی و اجتماعی را در قالب سرود ارائه می‌‌کردند. بهره‌گیری از ملودی‌های عامه‌پسند و نزدیکی آن‌ها به ترانه‌های مردم‌پسند، وجه مشخصه این دسته از آثار بود. در واقع عنصر حماسی انقلابی در کنار عناصر مردم‌پسند، سروده‌هایی را شکل داد که با استقبال بی‌نظیر مردم مواجه شد تا آن‌جا که ورد زبان همگان گشت.
بخشی از آثار موسیقایی در دوران انقلاب ۵۷، سرودهایی هستند که به وسیله گروه کُر و اغلب بدون همراهی ساز اجرا شده‌اند. این سرودها مفاهیم و مضامین انقلابی را در پیوند با اعتقادات مذهبی و رهبری پیر فرزانه انقلاب، امام خمینی (ره)، مد نظر داشتند.
ریتم ساده و اغلب دو ضربی یا چهار ضربی و ملودی‌های ساده و تکرارشونده با پرهیز از پیچیدگی، وجوه موسیقایی این آثار را تشکیل می‌دهند. عنوان سرود هم مناسب‌ترین نام برای این طیف از موسیقی‌های آن دوران است. نزدیکی به بیان محاوره‌ای، نزدیکی به شعارهای مردمی و یادگیری سریع و اجرای نسبتاً آسان، دیگر مشخصه‌های این سرودها بودند.
اما در ابتدای انقلاب سه سرود تحت عنوان «ای معلم»، «شهید زنده جاودان» و «راه شریعتی» بی نام و نشان از رادیو و تلویزیون ایران پخش شد. کیفیت پایین ضبط صدا نشان می‌دهد که تدارک این کار در شرایط ملتهب روزهای پایانی انقلاب و به شکل پارتیزانی انجام گرفته است.
هر سه سرود اثر ثریا همت‌آزاد، یکی از شاگردان شریعتی و از هنرمندان تئاتر ایران بود که توسط گروه کر ناشناسی خوانده شده بود. بعدتر آلبومی هم به بازار آمد که به این سرودها دکلمه‌هایی از جملات شریعتی ضمیمه شده بود. این آلبوم سال‌هاست در بازار نیست و شنیده نمی‌شود. در ادامه این سه سرود را می‌شنوید:
منیع : فارس
نظرات