مرگ بر آمریکا

اولین روزهای آبان سال 92 روزهای خاصی بود. می‌شود گفت انجام مذاکرات هسته‌ای ژنو و دلشوره‌ای که همه نسبت به نتیجه این گفتگوها داشتند، کاری کرده بود که شعار همیشگی «مرگ بر آمریکا» در معرض سؤال قرار گیرد. آیا امسال «مرگ بر آمریکا» خواهیم گفت؟ آیا امسال روز تسخیر لانه جاسوسی را به رخ آمریکایی‌ها خواهیم کشید؟ پیدا بود که بعضی‌ها می‌خواستند این شعار را حذف کنند. اما چرا؟ چرا حذف؟ چرا فریاد؟
از طرف دیگر، سیزده آبان امسال مصادف بود با شب اول محرم؛ و این کار را سخت می‌کرد. باید مرگ بر آمریکای امسال عاشورایی می‌شد. هم ترانه و هم موسیقی کار باید این را می‌فهمید و می‌فهماند. نباید ادب عاشورا در موسیقی این کار فدا می‌شد.
تقریباً همه دوستان در همین حال و هوا بودند؛ ترانه‌ای برای نشان دادن عمق معنایی در شعار از جان برآمده‌ی «مرگ بر آمریکا»؛ ترانه ای در حمایت از «مرگ بر آمریکا». تا اینکه ایده را وحید جلیلی داد؛ اینکه بگوییم مرگ بر آمریکا در یک کلمه یعنی «زنده باد زندگی»، همین.
این‌قدر منتظر یک ایده الهام‌بخش بودیم که از ایده تا ترانه شاید کمتر از یک روز وقت برد. خیلی زود دکتر سیار تماس گرفت آن‌قدر که من خیال کردم شاید مشکلی در کار پیش آمده باشد! مشکلی نبود؛ بغض ترانه سیار شکسته بود و سرازیر شده بود.
گل طلایی و ضربه نهایی را حامد زمانی زد. از ملودی که او ساخت پیدا بود که حرف اساسی ترانه چقدر خوب فهمیده شده. قرار شد صدای شعار مردم هم در تنظیم کار گنجانده شود، که شد. حالا همه چیز به خوبی کنار هم چیده شده بود. قرار شد روز شنبه 10 آبان 1392 این کار با اجرای زنده حامد زمانی در محل لانه جاسوسی رونمایی شود.
مراسم رونمایی هم خودش در دیده شدن کار نقش زیادی داشت. گزارش خوب خبرنگار تلویزیون، حسینی بای هم در توجه به این اثر موثر بود. گفتگوی آقای خبرنگار با استاد اسفندیار قره‌باغی در کنار حامد زمانی، انعکاس طنین مرگ بر آمریکا در صدای دو نسل از خوانندگان ایرانی را نشان می‌داد. حتی برای اولین بار شاید در تاریخ اخبار سراسری پس از انقلاب، خبر رونمایی یک قطعه در موسیقی در صدر اخبار اصلی بخش‌های مختلف خبری قرار گرفت.
ما کار خود را انجام دادیم. دیگر این خود اثر بود که دائم موج ایجاد کرد و آرام آرام راه را برای موج نوی موسیقی انقلاب اسلامی گشود. حالا هنوز از این موج فاصله نگرفته ایم. بازتاب‌های رسانه‌ای و مردمی بی شمار این اثر، آنقدر زیاد بود که رسانه‌های آمریکایی را هم تکان داد. مرگ بر آمریکای سال 92، در تاریخ موسیقی انقلاب ماندنی شد.