«مرگ برای زادگاه من»

راه‌نوا- سید ایمان ضیابری

اشاره: مخالفت با سیاست‌های توسعه‌طلبانه و تبعیض‌آمیز ایالات متحده، به ویژه سیاست خارجی تهاجمی این کشور، که امکان تعامل سازنده‌ی آمریکا با بخش بزرگی از جهان اسلام و کشورهای خاورمیانه، آفریقا و آمریکای لاتین را از آن گرفته است، در آثار هنری بسیاری از هنرمندان، موسیقی‌دانان، خوانندگان و نوازندگان جهان تجلی یافته است.

در این گفتار، تلاش بر این خواهد بود تا پس از ارایه‌ی یک معرفی اجمالی از این هنرمند، قطعات معروف و خاطره‌انگیز آن که دارای مضامین سیاسی و انتقادی هستند و سیاست‌های داخلی و خارجی دولت آمریکا را به چالش کشیده‌اند، معرفی شود.

این تلاش کمک خواهد کرد تا درک کنیم که نه تنها مسلمانان و یا مردم ایران، بلکه چهره‌های سرشناس هنری و فرهنگی در خاک آمریکا و کشورهای اروپایی حضور دارند که سیاست‌های دولت متبوع‌شان، در نظرشان ظالمانه و غیرقابل توجیه به نظر می‌رسد و باید از راه‌های هنری آن را زیر سوال برد.

«بروس اسپرینگستین» از خوانندگان سرشناس آمریکایی است که به دلیل همکاری‌اش با گروه «E Street Band» شهرت جهانی به دست آورده است.

این خواننده و ترانه‌سرای متولد سپتامبر 1949 در نیوجرسی، فعالیت حرفه‌ای خود را از سال 1965 آغاز کرده و سبک موسیقی او، راک و فولک راک است. او گیتار، هارمونیکا و پیانو می‌نوازد و تا به حال 18 آلبوم منتشر کرده که آخرین آنها با نام «امیدهای بسیار» (High Hopes) در سال 2014 وارد بازار موسیقی شده است.

آلبوم‌های او در آمریکا تا امرو بیش از 64 میلیون نسخه فروش داشته‌اند و از نظر فروش میزان آلبوم‌های موسیقی، او در رده‌ی پانزدهم بزرگترین موسیقیدانان تاریخ ایالات متحده قرار دارد. او 20 جایزه‌ی Grammy Award، دو جایزه‌ی Golden Globe و یک جایزه‌ی اسکار برای بهترین موسیقی فیلم با اثری به نام «خیابان‌های فیلادلفیا» برای فیلم «فیلادلفیا» به کارگردانی «جاناتان دم» برنده شده است.

 او از هفت سالگی و زمانی که «الویس پریسلی» را در برنامه‌ی تلویزیونی «The Ed Sullivan Show» در سال 1956 دیده بود، به موسیقی علاقه‌مند شد. وقتی 13 ساله بود، مادرش نخستین گیتار را به قیمت 18 دلار برای او خرید و برخی اجراهای غیر رسمی او برای دوستانش در پارک‌های نیوجرسی، زمینه‌ساز شکل‌گیری استعداد حرفه‌ای‌اش شد تا اینکه در دهه‌ی 80 و 90، به یکی از چهره‌های برجسته‌ی موسیقی آمریکا بدل گردید.

اسپرینگستین به دلیل برگزاری کنسرت‌های پرشور و هیجان و معمولاً طولانی‌اش در آمریکا و سایر کشورهای دنیا محبوبیت قابل توجهی دارد. بیش از 120 میلیون نسخه از آثار این خواننده و آهنگساز آمریکایی تا به حال در کشورهای مختلف دنیا به فروش رفته‌اند. او نمی‌تواند به خوبی «ماروین گی» با «اوتیس ردینگ» آواز بخواند یا با توانایی فیزیکی «مایکل جکسون» برقصد. اما اگر هنرمندی می‌خواهید که کارش هم به صورت ضبط شده و هم روی صحنه درکی شفیقانه از زندگی واقعی مردم  باشد، در عرصه راک اندرول باید به «بروس اسپرینگستین» رجوع کنید. 

اسپرینگستین، قطعاتی با مضامین سیاسی و در انتقاد از دولت آمریکا نیز سروده و اجرا کرده است. او در سال 1984 و زمانی که «رونالد ریگان» رییس‌جمهور آمریکا بود، آلبوم تاریخیش را با نام «Born in the U.S.A» (متولد ایالات متحده‌ی آمریکا) منتشر کرد، و در این آلبوم قطعه‌ای با همین نام ساخت و در آن از سیاست‌های دولت آمریکا در جنگ ویتنام انتقاد کرد:

ترانه «متولد ایالات متحده آمریکا» / دانلود

اسپرینگستین را به عنوان یک خواننده‌ی سیاسی نمی‌شناسند. او کسی است که در بیشتر قطعات موسیقی‌اش از اقلیت‌ها و مردمی که حقوقشان پایمال شده است می‌خواند؛ با این حال در بزنگاه‌های مهم تاریخ معاصر، او ترانه‌های تاثیرگذاری با موضوعات روز و عمدتاً در انتقاد از سیاست‌های دولت آمریکا اجرا کرده است.

بروس اسپرینگستین در اوایل قرن بیست‌ویکم و همزمان با حوادث 11 سپتامبر و آغاز جنگ آمریکا علیه افغانستان و عراق که رییس‌جمهور سابق ایالات متحده جورج دبلیو بوش آن‌ها را رهبری می‌کرد، بار دیگر به صحنه‌ی موسیقی سیاسی بازگشت.

او در سال 2007 قطعه‌ای با عنوان «راه درازی تا خانه در پیش است» (Long Walk Home) اجرا کرد و سیاست‌های جورج بوش را به شدت مورد انتقاد قرار داد.

اسپرینگستین همچنین در قطعه‌ی جدیدی که سال 2012 آن را منتشر نمود، به انتقاد از سیاست‌های جنگ‌افروزانه‌ی واشنگتن پرداخت و سیاست خارجی آمریکا را عامل بحران اقتصادی سال 2008 معرفی کرد. این قطعه «مرگ برای زادگاه من» (Death to My Hometown) نام دارد.

ترانه «مرگ برای زادگاه من» / دانلود

اسپرینگستین همچنین یک ترانه در انتقاد از ضعف مدیریت دولت آمریکا برای کمک به مردم آسیب‌دیده ناشی از توفان کاترینا و نیز کشته شدن یک مهاجر سیاه پوست اهل گینه توسط پلیس نیویورک در سال 1999 اجرا کرد.

منبع: اختصاصی «راه‌نوا»