جای خالی جشنواره «موسیقی عمار»

راه‌نوا- وضعیت استقبال از آثار خوانندگان پاپ کشورمان چندان راضی کننده نیست. فروش آلبوم‌های این ژانر موسیقی اگر ناامید کننده نباشد قطعا امیدوار کننده هم نیست، در چنین شرایطی بسیاری از خواننده‌ها ترجیح می‌دهند وقت خود را روی اجرای کنسرت متمرکز کنند. در خصوص علت فروش پایین آلبوم‌های پاپ دلایل مختلفی مثل: نبود قانون کپی رایت، اعمال سلیقه شخصی و روند طولانی در صدور مجوز، نبود شبکه اختصاصی موسیقی و…. ذکر شده است.

هر چند این عوامل بی‌تاثیر نیست اما دلیل اصلی این مشکل را باید در بی توجهی بسیاری از هنرمندان پاپ به واقعیات جامعه و تولید آثاری با مضامین کاملا تکراری و بی‌کیفیت جستجو کرد. واقعیت این است که بسیاری از نمونه‌های موسیقی پاپ قبل و بعد از انقلاب توجه چندانی به باورها و اعتقادات مردم و مضوعات اجتماعی نداشته است و همین امر باعث شده تا موسیقی در سبد کالاهای فرهنگی مردم کمرنگ‌تر شود.

کم‌رنگ شدن این کالا نشان دهنده ضعف مدیران یا هنرمندان این عرصه است که نمی‌خواهند خود را با واقعیت‌های زندگی ایرانیان وفق دهند. به راستی مگر موسیقی پاپ ادعای مردمی بودن ندارد؟ مگر قرار نیست که این سبک، صدای مردم را به شیوه‌ای هنرمندانه بیان کند؟ آیا روحیه شجاعت، شهامت، استکبار ستیزی، حمایت از مظلومان،  تعهد نسبت به خانواده و… که در میان ایرانیان بیش از کشورهای دیگر دنیاست نباید در آثار موسیقی نمود داشته باشد؟ جایگاه مذهب در کجای  این موسیقی قرار دارد؟ 

متاسفانه، برخی هنرمندان موسیقی پاپ نه تنها توجه خاصی به عقاید و مقدسات مردم که جزئی جدایی ناپذیر از زندگی ایرانیان است نداشته‌اند بلکه نسبت به موضوعات سیاسی، فرهنگی و اجتماعی کشور نیز بی‌تفاوت بوده‌اند.

با توجه به اینکه سابقه 8 سال دفاع مقدس در کارنامه مردم این انقلاب است؛ با اینکه مردم مقاوم کشورمان در برابر تحریم‌های ناجوانمردانه که حتی شامل داروهای مورد نیازشان نیز می‌شود خم به ابرو نمی‌آورند، با اینکه دانشمندان کشورمان افتخارات زیادی را در زمینه‌های مختلف به ثبت می‌رسانند اما اثری درباره این‌ها ساخته نمی‌شود.

البته چند سالی است جریان جدیدی در موسیقی پاپ به وجود آمده و در این مسیر فعالیت می‌کند و رسالت خود را پرداختن به موضوعاتی اجتماعی، سیاسی، اخلاقی و … می‌داند. در واقع مضامینی که مردم جامعه با آن‌ها در ارتباط‌اند و آن‌ها را درک می‌کنند و به همین دلیل با استقبال مردم نیز مواجه شده است.

با این حال به نظر می‌رسد که یکی از راه موثر برون رفت از این وضعیت، ایجاد جشنواره‌ای به سبک و سیاق جشنواره فیلم «عمار» است.

شاید تا قبل از جشنواره عمار چندان امیدی به بهبود وضعیت بحرانی سینمای ایران نبود اما آثار ارزشمندی که توسط فیلم سازان متعهد و انقلابی کشورمان در جشنواره عمار به نمایش در آمده آینده روشنی را برای سینمای ورشکسته کشورمان ترسیم کرده است. حال اگر هنرمندان حامی ایدئولوژی انقلاب اسلامی آستین‌های همت را بالا بزنند و وارد عرصه موسیقی شوند معلوم می‌شود که مردم بیشتر طرفدار آهنگ هایی از جنس ابروی کمان یار هستند یا خواهان آثاری با موضوع اسلامی، سیایی، اجتماعی، اخلاقی و… هستند.

به عقیده نگارنده اگر هنرمندان متعهد به صورت جدی به این عرصه وارد شوند نه تنها در داخل کشور بلکه در دنیا  تاثیرات عمیقی را خواهند گذاشت. چرا که ایدئولوژی انقلاب اسلامی، بر مبنای اسلام است و اسلام هم دینی فطری است و هر جا سخنی بر مبنای فطرت بیان شود هر کسی با هر آئینی طالب آن خواهد بود.

امید است با ایجاد جشنواره مردمی موسیقی عمار، قدمی هر چند کوچک در راستای آرمان‌های اسلام و انقلاب برداشته شود و از این طریق مردم با موسیقی پاپ که نسبت به دیگر سبک‌های موسیقی توانایی بیشتری در جذب اقشار مختلف سنی دارد، آشتی کنند.