آهنگران؛ تداعیگر تاریخ حماسه‌بار دفاع مقدس

 

من  الان که بازنشسته شدم لباس سپاه را کمتر می‌پوشم. فقط درمجالس رسمی به تن می‌کنم اما حالا بخشنامه‌ای آمده که بازنشسته‌ها هم می‌توانند در مراسم‌های رسمی مثل زمانی که رفتیم خدمت مقام معظم رهبری لباس رسمی بپوشند. در آن دیدار اکثر فرمانده‌ها حضور داشتند و تاکید بر این بود که همه با لباس سپاه حاضر شوند. درجه من هم سرتیپ دومی بود. در واقع کسی به آن شکل نمی‌داند که من پاسدار بودم. جز زمان جنگ که لباس پاسداری بر تن داشتم، اما در آن دوران درجه‌ای نداشتم.

 

همه فرماندهان سپاه حضور داشتند بعضی‌ها همچون آقا رحیم صفوی خیلی با محبت هستند در واقع سردار سلامی من را دعوت کرده بود و از برنامه هم راضی بودند و تشکر کردند.

 

در دیدار با مقام معظم رهبری دوست داشتم دوباره لباس سبز سپاه را بپوشم .بالاخره ما مدیون سپاه هستیم چون جدا از اهل بیت که همیشه حافظ ما بوده‌اند، سپاه هم ما را  از هر لحاظ، چه اقتصادی، چه جناحی و چه … حفاظت کرده است. این افراد در فضای جنگ هم حضور داشتند و من با دیدنشان خاطراتم دوباره زنده شد . آقا هم به سپاهی‌ها خیلی محبت دارند. البته ایشان به مداح‌ها به دلیل اهل بیت خیلی علاقه دارند و از زمان جنگ هم و قتی آقا در مقام ریاست جمهوری بودند، من با ایشان و این روحیه‌ای که داشتند آشنا بودم.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ما از یک موسیقی شرعی که بدون مشکل بودند و از کارهایی مثل «کاروان رفته منزل به منزل» که برای حضرت امام (ره) بود، ورود کردیم،‌ بعد از آن شروع کردیم به خواندن و ساخت کلیپ شهدا (سبک بالان خرامیدند و رفتند) که شهید آوینی آن را انتخاب کرد و سپس «کربلا منتظر ماست» و اخیرا هم کار «مرگ بر آمریکا» که پارسال و روز عاشورا انجام شد.

 

-قبول دارید کارهای موزیکال شما نسبت به کارهای قبلیتان با استقبال کمتری مواجه شد؟
من خودم مایلم این طور باشد. همیشه از خدا خواستم و آرزو کرده‌ام هیچگاه فضای موزیکال کارم به کارهای سنتی‌ام اشراف پیدا نکند. زیرا من هر چه دارم از کارهای سنتی‌ام است.

زمانی که با یک دفتر و یک بلندگوی ساده که ارزشی زیادی نداشت کار می‌کردیم و جبهه‌ ما با همین وسایل ساده بود که گرم شد. دوست ندارم آثار هشت سال جنگ من دست بخورد. به همین علت تمایلی به موزیکال شدن این آثار سنتی‌ نداشته‌ام و فقط «آماده‌باش» را جمعی از دوستان به سرود تبدیل کردند. اگر نه مایلم به همان شکل دست نخورده باقی بمانند. مگر اینکه این آثار به عنوان موسیقی جنگ ثبت شوند. خدا را شکر که کارهای سنتی‌ام به کارهای موزیکال غلبه دارند.

 

-چه موضوعی ناراحتتان می‌کند؟
اگر کسی طعنه‌ای بزند و با جریان انقلاب مخالف باشد. در هر حال انسان دلخور می‌شود. اما باید بگویم که از این موارد کم داشته‌ایم. خدا را شکر مردم نسبت به دفاع مقدس و بچه‌های آن دوره احترام زیادی قائل‌اند. دلیل وارد نشدن من به جناح بندی‌ها نیز همین است. مردم از من انتظار ندارند. شخصیتی مانند حاج آقا قرائتی و بنده چهره‌هایی هستیم که به نظر نباید وارد بحث‌هایی از قبیل جناح‌بندی‌های سیاسی و این جور مسائل شویم، بحث ما بحث‌های ولایت است.

 

 

 

-بسیاری معتقدند که آقای آهنگران شور بخصوصی را در رفتن جوانان به جبهه بوجود آورده و در آن مؤثر بوده‌اند، نظر خودتان چیست؟
الحمد‌الله بله. البته آنها (کسانی که به جبهه رفتند) انگیزه دینی و اعتقادی زیادی داشتند و ما فقط محرکی برای این قضیه بوده‌ایم.

 

-بله آنها پتانسیل لازم را داشته‌اند…
در این قضیه باید گفت؛ دادن شور و انگیزه و ترغیب مردم برای رفتن به جبهه تا یک جای مشخصی با صدا و این جور چیزها امکان‌پذیر است. چون زمانی که فرد به خط مقدم برسد و با حجم وسیعی از گلوله و خمپاره و مجروحین و شهدا رو به رو شود، صدای آهنگران را فراموش می‌کند. بنابراین موضوع اصلی مایه اعتقادی آنهاست و آنهایی که رفتند مایه اعتقادی داشتند و صدای من فقط یک محرک و شور بوده است.

از این کارها و نوحه‌های پرخاطره، خودتان کدام را انتخاب می‌کنید؟
از بین آنهایی که ماندگار شد و بیشتر از بقیه در ذهن‌ها باقی ماند، چهار کار بود که آرم اخبار بودند. «بانوای کاروان بار بندید همراهان»، «سوی دیار عاشقان به کربلا می‌رویم»، «هنوز از کربلایت، به گوش آید صدایت» که جهاد آن را پخش کرد و آنکه بیشتر از همه مورد توجه قرار گرفت «ای لشگر صاحب زمان» بود که به شکل سرود آن را تنظیم کردند. به طوری که اخیراً در پادگانی با این سرود رژه صبحگاه می‌روند. و این کار ماندگار‌تر شد. هنگامی که این اثر را در مجلس می‌خوانم می‌بینیم که بوی این کار، چیزی را برای ظهور حضرت ولی عصر(عج) آماده می‌کند. این سرود کاریست هم برای قبل از ظهور و هم بعد از آن، لذا تعداد زیادی از دوستان می‌گویند که این کار را بگذار انتهای پیام‌؛ ان‌شاءالله که در محضر آقا امام زمان (عج) باشی و بخوانی.

 

-آیا شما هم مانند خیلی‌ها به چای روضه اعتقاد دارید؟
من هم به چای روضه و هم به اطعام آن اعتقاد دارم. این دو جدا از هم نیستند. باید بگویم روضه بدون چای خلأ دارد. یکبار که خدمت صدر‌الدین حائری شیرازی بودیم می‌گفتند: اطعام در روضه امام حسین (ع) با بر افراشتن پرچم آن امام رابطه مستقیم دارد. یعنی سعی کنید که همیشه اطعام در مراسم باشد. او می‌گفت: هنگامی که در زندان حسینیه بپا کرده‌اند، تأکید بر برپایی آشپزخانه داشته‌اند. لذا چای و اطعام در مجالس امام حسین (ع) و عنوان این مطلب که این چیز‌ها اسراف است بسیار غلط هستند. اطعام در دستگاه امام حسین (ع) موضوع بسیار مهمی است. به همین دلیل در حسینیه خودمان که حدود یکسال از برپایی آن می‌گذرد به همت بچه‌ها بدون اطعام مجلس برگزار نشده است.

 

-مداح مورد علاقه شما در گذشته و حال چه کسانی بوده‌اند؟
در گذشته به چند مداح علاقه‌مند بودم از جمله آقای سعیدمنش که خدا رحمتشان کند. او از مداحان معروف کشور و اهل اصفهان بود. همچنین اسماعیل اخباری که اهل کاشان بود. از بین مداحان کنونی که آنها را تقسیم‌بندی کرده‌ام. روضه خواندن حاج سعید حدادیان را خیلی دوست دارم، او مهارت خوبی در این کار دارد. نوحه خواندن محمود کریمی و آقای میرداماد و احمد واعظی که ما‌شاءالله در همه این موارد سر است. در استان خوزستان نیز چند نفری هستند. از جمله آقایان حاج رضا نبوی و سید محمد امام که از نظر فنی در کار خود بسیار مهارت دارند.

 

-در مورد کارای لشگر‌ صاحب زمان بیشتر توضیح دهید.
آقای معلمی شعر این کار را در عرض 3 ربع یا یک ساعت سرود. البته سربند آن را خود من ساختم. قبل از شروع، آقای معلمی را دیدم و به او گفتم که شب‌های عملیات صحنه به چه شکلی است، رزمندگان اسلحه امتحان کرده، وصیت‌نامه نوشته، بند کفش می‌بندند و … که او نیز تمام این موارد را در بند بند شعرش آورد و در نهایت تبدیل به یک کار تصویری شد. که در انتهای آن نیز «هیهات منا الذله» را اضافه کرده و خواندم.

 

 

 

 

 

 

 

 

منبع: باشگاه خبرنگاران جوان