چرا زیرزمینی‌ها ساکت‌اند؟
رپ، گونه‌ای از موسیقی است که از بدو تولد، برای بیان اعتراض به نژادپرستی و بی‌توجهی حاکمان جامعه آمریکا به سیاه پوستان، استفاده شده و اصلا علت شکل‌گیری رپ نیز همین است. حتی موسیقی بلوز هم که مادر موسیقی‌های عصر حاضر از جمله رپ به حساب می‌آید، به بیان درد و رنج‌های سیاه پوستان می‌پردازد.
اما هر مقوله‌ای که از محیطی به محیطی دیگر صادر می‌شود، حتما به همراه خود جنبه‌ای فرهنگی دارد؛ حالا آن مقوله چه از جنس علمی، تکنولوژی، ورزشی یا اقتصادی باشد، چه از جنس هنر که مستقیما با فرهنگ سر و کار دارد. موسیقی رپ نیز به همین صورت است.
وقتی رپ از زادگاه خود پا فراتر گذاشت و مورد توجه فرهنگ‌های مختلف قرار گرفت و سبک فرهنگی‌اش را به شنونده‌های خودمنتقل کرد، آرام آرام همین شنونده‌ها به این فکر فرو رفتند که دیگر تنها شنونده صرف نباشند و خود نیز دست به کار شده و قطعاتی به سبک مورد علاقه‌ی خود تولید کنند. طبیعی است که محصول تولید شده رنگ و بوی همان فرهنگی را داشته باشد که خاستگاه اصلی رپ بوده است.
هر کشور و فرهنگی، یک جنبه‌ی فرهنگی رپ را، بیشتر مورد توجه قرار می‌دهد. با این حال جنبه‌ای که بیشتر از همه مورد توجه قرار گرفته، جنبه‌ی اعتراضی آن است. در ایران نیز با توجه به اینکه از موسیقی رپ استفاده‌های مختلفی شده، اما هنوز اعتراض بزرگترین مضمون در رپ را تشکیل می‌دهد. خواننده‌های مختلفی در ایران داعیه‌ی اعتراض دارند و معمولا هدفشان از اعتراض را، اصلاح بیان می کنند.
اساسا وجود مقوله‌ی انتقاد و اعتراض در یک جامعه شاید از طرفی بیانگر این باشد که جامعه درگیر مشکلاتی است، اما از طرفی دیگر بیانگر این است که این جامعه رو به بهبودی است و دارای پویایی و نشاط در درون خود است.
از فعالین عرصه‌ی رپ در ایران که اعتراض، مضمون کارهای آن‌ها را شکل می‌دهد،فارغ از اینکه به چه چیزی و به چه شکلی اعتراض می کنند، یک سوال باید پرسیده شود. این که «چرا وقتی بزرگترین نژادپرستی و نسل‌کشی عصر حاضر و جنایتی به عمق هزاران کشته و زخمی مادر و کودک در فلسطین رخ می‌دهد، صدای اعتراضی از رپ در ایران یا شنیده نمی‌شود و یا صدایی بسیار ضعیف است؟»
فاجعه‌ای که در فلسطین در حال اتفاق است آنقدر دردناک است که حتی ستارههای هالیوودی پرورش یافته و مطرح شده توسط صهیونیست‌ها نیز لب به اعتراض گشوده‌اند، هرچند اعتراض بعضی از آن‌ها 8 دقیقه بیشتر دوام نداشته باشد! حمله به غزه انقدر دردناک است که تمام انسان‌های آزاده‌ی جهان، فارغ از نژاد و اعتقاد، لب به اعتراض باز کنند و در خیابان‌ها علیه اسرائیل غاصب راهپیمایی کنند.
کم نیست تعداد هنرمندانی که نعمت خدادادی هنر را در راه فلسطین خرج کردند. «راجر واترز» خواننده، نوازنده و آهنگساز گروه موفق و مشهور «pink Floyd» یکی از این هنرمندان است. او و گروهش را که با آلبوم بسیار خوب «THE WALL» می شناسند، اخیرا اثری در حمایت از غزه ساخته و منتشر کرده است. راجر واترز قطعات ضد جنگ کم ندارد و پرچم‌دار اعتراض نسبت به جنگ است و هنوز هم این روحیه‌ی خود را حفظ کرده است که این بر خلاف رویه‌ی هنرمندان جریان روشنفکری در ایران است. خصوصا رپرها که داعیه‌ی اعتراض و انتقاد دارند.
بسیار ممنون