ما را شریک دردهای خود بدان

راه نوا – هادی حق پرست | محسن چاوشی وقتی اولین اثرش نفرین را منتشر کرد، همه او را اهل ادا و اطفار یا تقلید خواندند. او را آقای خاص لقب دادند، و چاوشی نیز در طول این سالها این تصورات را عوض کرد. در هفته های اخیر با دو گفتگو منتشر شده از او بر حرف ها و گمان ها راجع به خود و برنامه هایش مانند کنسرت اجرا نکردن خطی آبی و قرمز کشید.

او ثابت کرد که یک خواننده معمولی مانند دیگران نیست و تنها برای دیده شدن به سراغ موسیقی و هنر نیامده است. او هیچ گاه در طول فعالیت موسیقایی خود همچون دیگران برای عقده گشایی و اثبات خود برای خود و مردم کنسرت برگزار نکرد، ‌البته منظور این نیست که هر کسی از اجرای کنسرت منظوری غیر از هنر و موسیقی دارد،‌ بلکه مقصود این است که محسن چاوشی از برگزار نکردن کنسرت هدف هنری و موسیقایی دارد. چاوشی به دنبال این نیست که روی سن توجه و نگاه های دیگران را به خود جلب کند. او برای نگاه مخاطبانش احترام قائل است.

او در دلش از جنگ خاطره دارد. او اهل خرمشهر است. «خونین شهر، شقایقی خونین رنگ که داغ جنگ بر سینه دارد. آنجا که ویرانه هایش قفسی در هم شکسته است که راه آسمان را گشوده اند».

محسن چاوشی درد دارد. درد شقایق های آتش گرفته زادگاهش. محسن عاشق است و با سکوت خود در برابر همه تیرهایی که به سویش از کمان دهان های لق رها می کنند، از دل های عاشق مراقبت میکند و می خواهد که هم دردشان باشد.

پس محسن چاوشی، همان است که هست و همان می خواند که در دل دارد، دردهایش را. دردهایی که ریشه در کودکی اش دارند. و همه مشتاقانش نیز شریک دردهایش هستند.