ثریا

ما مردای دبستانیم، امیدایی که در سر داشت

پریدن یادمون داده، همون که ما رو باور داشت

معلم‌های ما دیروز به جرم علم جون دادن

برای درس امروزم به ما سرمشق خون دادن

روایت میگه دانشجو، ثریا هم اگه باشه

بهش می‌رسه ایرونی فقط کافیه که پاشه

یه نسل از بس که همت داشت واسه خاکش نفس میده

حالا نسلی که ما هستیم چه جوری درس پس میده

باید که بند پوتینت برای کار محکم شه

باید هر جایی که هستی واست خط مقدم شه

میون هجمه‌ی دشمن نداریم روز تعطیلی

لباس رزم می‌پوشیم تو این تحریم تحمیلی

مبادا پشت یک ملت میون جنگ خالی شه

مبادا خنجر دشمن تو دستای خودی باشه

میشن بازیچه اونها که خداشون میشه دنیاشون

مبادا نرخ بعضیها بشه هم قد جیباشون

دبستانی اون روزا حالا تو فکر تحریمه

نبرد با کدخدایی که طلبکار یه تعظیمه

هنوزم خاکریز اینجاست هنوزم جبهه ی جنگه

فقط یه یا علی می‌خواد کجای کار میلنگه

خزون هیچ تحریمی جلودار بهارش نیست

همه میدونن این رو کم آوردن تو کارش نیست