قهرمان زنده را عشق است
راه‌نوا- قهرمان، مظهر شعر و هنر است. شاید نتوان سوژه‌ای مرکزی‌تر از قهرمان با جذابیت هنری برای مخاطب عام پیدا کرد. قهرمان اگر باشد همه چیز آماده است برای هنرنمایی. حتی اگر نباشد راه چاره معضلات در خلق قهرمان است. آنچنانکه امروز قهرمان‌های مدرن ساختگی و خیالی هستند.
رکن اصلی موسیقی برای معرفی قهرمان، یقینا شعر و کلام است. قهرمان، شخصیت است و شخصیت نیاز به کنش مندی معنایی و رفتاری دارد.
شخصیت پردازی برای قهرمان، بنابرآنچه در آهنگهای فارسی تابحال سروده شده است، متاسفانه بیشتر تصویری از “قهرمان مُرده” بوده است؛ بی کنشمندی و ترسیمی از رفتار و باور فعال و اثرگذار آن شخصیت بر فضای پس از خودش. آثاری که نوعا برای شهدا و قهرمانان ملی ساخته شده است، کمتر منجر به جریان سازی موثر و زنده در محیط اجتماعی پس از خود شده و عموما در سوگ از دست دادن آنها بوده است. هرچند کوچ قهرمان نیز موقعیت تاثیرگذاری برای ساخت آثار هنری است اما نباید موسیقی قهرمان را محدود به سوگ قهرمان دانست. قهرمان زنده را عشق است!
آیا قهرمان زنده می‌تواند، سرودی شود بر لب دوستدارانش؟ شما کدام نمونه‌ها از موسیقی و سرود ایرانی را می‌شناسید که شخصیت قهرمان زنده را پرداخت کرده باشد؟ سرود جاودانه “خمینی ای امام” از این حیث شاید بی‌رقیب باشد. آیا سرودی تاثیرگذارتر از این شما می شناسید؟ سرودی که در حضور قهرمان اجرا شود، به زودی روی لب عموم مردم زمزمه شود و حتی از حافظه نسلها فراتر رود و به خاطره جمعی یک ملت بدل شود. سرود خمینی ای امام، سرود قهرمان زنده است و هنوز هم که هنوز است زنده ترین قطعه برای امام امت این آهنگ است نه آهنگهای هرچند دلنشین سوگ آن رهبر بزرگ.
ماندگاری این سرود، شاید علتهای مختلفی داشته باشد اما یقینا شخصیت پردازی زنده، فعال و کنشمند اصلی ترین علت است. این تصویر از خمینی بوده است که رسانه های رسمی و غیررسمی را، پیر و جوان را، قدیم و جدید را به بازشنیدن همواره آن ترغیب نموده و مانع کهنگی آن شده است.
آیا این هنر را خواهیم داشت تا نه تنها برای قهرمانان زنده مان آهنگ بسازیم بلکه قهرمانان فقید را نیز با ترانه های فعال و مهاجم زنده سازیم.
لطفا با راهنمایی و نظرات سازنده خود، به تکمیل این بحث کمک کنید.
نظرات