حرفای نگفته

چه شبها که تو بارون بهاری

نشستی اسممو تکرار کردی

چقدر با اون صدای مهربونت

نماز صبح منو بیدار کردی

تو این دنیای اغلب تلخ و دلگیر

خوشی اینه که با هم بد نبودیم

گمونم این همه شیرین نمیشد

اگه ماه عسل مشهد نبودیم

میدونم دوسم داری

میدونی دوست دارم

تو باشی غصه کم میشه

تو باشی کم نمیارم

توو انگشت فیروزه و عود

قنوت ساده و راز و نیازت

منو آرامش این خلوت خوب

منو بوییدن چادر نمازت

زمستون میشه دنیا تو نباشی

زمستون گفتمو دستام یخ کرد

ببخش از اینکه گاهی دیر کردم

ببخش از اینکه گاهی شام یخ کرد

میدونم دوسم داری

میدونی دوست دارم

تو باشی غصه کم میشه

تو باشی کم نمیارم