برای مدافعان حرم می‌خوانم

راه‌نوا- محمد گلریز درباره تازه ترین فعالیت های خود در عرصه موسیقی گفت: متاسفانه مدت زیادی است که رسانه ملی توجه چندانی به پیشکسوتان موسیقی ملی و انقلابی نمی کند و به قدری در این عرصه کم تلاش و نامهربان شده که هنرمندان قدیمی امید چندانی برای فعالیت در این فضا ندارند و به اعتقاد من این جفای بزرگی است که هم به موسیقی انقلاب و هم به هنرمندان این عرصه می شود. اتفاقا به همین جهت است که فعلا ترجیح می دهم با نهادها و مجموعه های غیر از سازمان صدا و سیما فعالیت کنم چرا که دیگر امیدی به بهبود ماجرا ندارم.

وی ادامه داد:  برای من عجیب است که چطور مردم کوچه و بازار که ما هر روز با آنها در ارتباطیم به ما انتقاد می کنند که کم کار شده ایم و دیگر کاری برای تولید نداریم اما دوستان در رسانه ملی و وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به این خواسته ها توجه نمی کنند و فضا را برای تولید آثاری باز کرده اند که کپی عین به عین موسیقی های غربی است و سنخیت چندانی با فرهنگ ایرانی ندارند. به نظر من اینها تقلید همه جانبه از فرهنگ غربی است که جایگزین آثار ملی میهنی شده و به غیر از مواردی معدود تبدیل به شاکله اصلی آثار موسیقایی شده است.

خواننده قطعه ماندگار «خجسته باد این پیروزی» تصریح کرد: آیا ما نمی دانیم موسیقی ملی ما بسیار غنی است که می توانیم در بیان اهداف انقلاب اسلامی از آن به بهترین شکل ممکن استفاده کنیم؟ آیا نمی دانیم همین بی توجهی که تبدیل به انتقادی کلیشه ای شده اثر نامطبوع و مخربی در عرصه موسیقی دارد؟ به اعتقاد من تلویزیون و وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در حق موسیقی ملی واقعا جفا کرده‌اند و همین بی توجهی باعث شده است که من و امثال من در بیرون از این دو نهاد به فعالیت مشغول باشیم.

گلریز گفت: باور کنید همانطور که با جان و دل برای بزرگوارانی چون شهید همدانی خواندم با جان و دل می خواهم برای تمام ایثارگران مدافع حرم بخوانم. من دوست دارم باز هم مانند اوایل پیروزی انقلاب کارهایی را در مناسبت های مختلف بخوانم اما وقتی نهادی مانند وزارت ارشاد و رسانه ملی توجه چندانی به تولید آثار فاخر این چنینی نمی کنند معلوم است که رسانه ها و مردم فکر می کنند ما کم کار شده ایم.

این خواننده در پایان بیان کرد: ای کاش باور کنیم که نهادی چون سازمان صدا و سیما جلوه یک کشور است که باید در آن به زیباترین شکل ممکن از ارزش های ناب نظام جمهوری اسلامی سخن بگوییم. به هر حال در نسل من فعلا ته صدایی مانده است که می توان از طریق آن به موضوع هایی چون مدافعان حرم و دیگر ارزش های انقلاب اشاره کرد، اما وقتی از طرف مقابل سفارشی صورت نمی پذیرد من نمی توانم بروم و التماس کنم که آقایان خواهش می کنم این کار را انجام بدهید. من نمی دانم مسوولان ما کجا هستند؟ آیا آنها نمی خواهند از خواب بیدار شوند و ببیند که مردم ما نیازمند شنیدن آثاری هستند که برایشان خاطرات زیادی دارد؟