افسوس که ایام شریف رمضان رفت

راه‌نوا- در آخرین روزهای ماه مبارک رمضان، شعر صائب تبریزی در وداع با ماه رمضان منتشر می‌شود. بیت معروفی که همیشه در این وقت سال زیاد پیامک می‎شود بی اینکه عموم مردم شاعرش را بشناسند، مطلع قصیدۀ قاآنی است:

«عید رمضان آمد و ماه رمضان رفت
صد شکر که این آمد و صد حیف که آن رفت»

قصیده‎ای که قاآنی در آن به استقبال همین رمضانیۀ صائب رفته است. صائب تبریزی چهرۀ برجستۀ شعر سبک هندی در این شعر مومنانه و عاشقانه دور افتادن از فیض ماه رمضان را به افسوس نشسته است.

افسوس که ایام شریف رمضان رفت
سی عید به یک مرتبه از دست جهان رفت

افسوس که سی پارۀ این ماه مبارک
از دست _به یکبار_ چو اوراق خزان رفت

ماه رمضان حافظ این گلّه بُد از گرگ
فریاد که زود از سر این گله شبان رفت

شد زیر و زبر چون صف مژگان، صف طاعت
شیرازۀ جمعیت بیداردلان رفت

بی‎قدری ما چون نشود فاش به عالم؟
ماهی که شب قدر در او بود نهان، رفت

برخاست تمیز از بشر و سایر حیوان
آن روز که این ماه مبارک ز میان رفت

تا آتش جوع رمضان چهره برافروخت
از نامۀ اعمال، سیاهی چو دخان رفت

با قامت چون تیر درین معرکه آمد
از بار گنه با قد مانند کمان رفت

برداشت ز دوش همه کس بار گنه را
چون باد، سبک آمد و چون کوه، گران رفت

چون اشک غیوران به سراپرده مژگان
دیر آمد و زود از نظر آن جان جهان رفت

از رفتن یوسف نرود بر دل یعقوب
آن‎ها که به صائب ز وداع رمضان رفت

منبع: شهرستان ادب